In het Duitse Miroirs no. 3 borrelen trauma en verdriet onder het oppervlak. Arthouselieveling Christian Petzold laat ingetogen en sober een moeder-dochterband groeien tussen twee vrouwen die elkaar niet kennen.

Tijdens een weekend op het platteland overleeft Laura, een pianostudente uit Berlijn, op wonderbaarlijke wijze een auto-ongeluk. Fysiek ongedeerd maar diep geschokt wordt ze opgevangen door een lokale vrouw die getuige was van het ongeluk en nu met moederlijke toewijding voor Laura zorgt. Wanneer ook haar man en volwassen zoon hun aanvankelijke weerstand tegen Laura’s aanwezigheid opgeven, bouwen de vier langzaam een soort familie-achtige routine op en brengen ze samen enkele gelukkige dagen door. Maar al snel kunnen ze hun verleden niet langer negeren en moet Laura in het reine komen met haar eigen leven.

In Miroirs No. 3 vertelt regisseur Christian Petzold een intiem en mysterieus verhaal over de kwetsbaarheid van het leven, verlies, wanhoop en liefde. Met zijn herkenbare poëtische en warme beeldtaal geeft hij vorm aan complexe menselijke emoties waarbij muziek, stilte en een blik vaak meer zeggen dan woorden. De vierde samenwerking met vaste muze Paula Beer – na Transit, Undine en Roter Himmel – leverde Petzold een première op in het programma Quinzaine des réalisateurs in Cannes, waar zijn unieke stijl en het sterke acteerwerk hoge ogen gooide. Petzold modelleerde zijn film naar de structuur van Maurice Ravels pianocyclus Miroirs, waarvan het derde deel Une barque sur l’océan (Een boot op de oceaan) heet.