Dit visueel verbluffende fictie-debuut van Joshua Oppenheimer is een post-apocalyptische musical over een rijke familie die in een ondergrondse bunker woont, twintig jaar nadat de aarde is verwoest door een milieuramp.

Het laatste gezin op aarde verschuilt zich in een bunker die diep in een zoutmijn is gebouwd, nadat de samenleving door een ecologische ramp is ingestort. De zoon (George MacKay), een naïeve twintiger die in de bunker is geboren, kent de buitenwereld alleen maar van horen zeggen. Samen met zijn vader (Michael Shannon), een voormalige energiemagnaat, werkt hij aan een dubieus boek, terwijl zijn wispelturige moeder (Tilda Swinton) zich druk maakt over het onderhoud van de vele onbetaalbare schilderijen en kunstwerken aan de muur.

Angstvallig houden ze zo de schijn op van een normaal, welvarend leven. Maar wanneer een vrouw (Moses Ingram) bij hen aanbelt om hier als eenzame overlevende haar toevlucht te zoeken, begin hun broze façade af te brokkelen. Tussen hun serieuze gesprekken door barsten ze alle vier in zang uit. Net als in Oppenheimers eerdere, baanbrekende documentaire The Act of Killing wordt muziek gebruikt om de gruwelen van het verleden op afstand te houden. De locatie – de film is opgenomen in een zoutmijn op Sicilië – is buitenaards: een gigantische, slokdarmachtige buis, waardoor het lijkt alsof ze in de ingewanden van de aarde zitten, met het gewicht van de honderden meter rots boven op hun schouders, als symbool voor hun schuldgevoel.