Voor zijn nieuwste documentaire Tardes de soledad volgde Albert Serra (Pacifiction) drie jaar lang een torero en zijn entourage. Dat resulteert in een unieke inkijk in de rijke traditie van het stierenvechten, zowel vanuit het standpunt van de stier als de matador.

Waarschuwing: deze documentaire bevat gevoelige onderwerpen; er komen beelden van dierenleed in voor.

De Peruviaanse Andrés Roca Rey geldt als een van de laatste grote iconen van het stierenvechten. Samen met zijn entourage reist hij van arena naar arena, door een wereld waar leven en dood elkaar voortdurend kruisen — omgeven door bloed, bravoure, big balls en schitterend borduurwerk.

Terwijl de camera hem van dichtbij volgt, en nog dichter op de dood en decadentie die hem omringen, slepen de hypnotiserende beelden ons mee naar de grens tussen schoonheid en wreedheid. Want terwijl Roca Rey zijn gedurfde dans met de dood uitvoert, rijst de vraag: kan iets zo gewelddadigs ook mooi zijn?

In Tardes de Soledad brengt regisseur Albert Serra een indringende blik op de wereld van de tauromachie — een traditie die evenzeer wordt gevierd als verafschuwd. Met de camera dicht op de huid van de matador toont Serra niet alleen een fysieke strijd, maar onthult hij ook een mannenwereld waarin eenzaamheid en kwetsbaarheid verscholen gaan achter bloeddoordrenkte pakken.

Zonder te oordelen, maar met een onberispelijke cinematografische stijl, confronteert Serra de kijker met diens eigen morele grenzen in de strijd tussen mens en dier, kunst en barbarij. Het resultaat is een film die zowel intens als intiem is, bruut en betoverend, confronterend én poëtisch. Tardes de Soledad werd bekroond met de Concha de Oro op het filmfestival van San Sebastián.

Tip van onze programmeur

Thomas Fransman: ‘Ik geef direct een waarschuwing mee: deze documentaire bevat ernstig en ongefilterd dierenleed. Ik werd misselijk, boos en wat niet meer, tijdens het kijken van deze film, maar toch vind ik het een meesterwerk.

Onderstaande is dan ook meer een argumentatie waarom we de film draaien, dan een tip, want ik besef dat een groot deel van jullie niet direct voor deze documentaire zou kiezen. De kracht van deze film zit er voor mij in dat het je confronteert met je eigen gevoelens en gedachten over wat je ziet. Er wordt geen (voor)oordeel gevormd, het dierenleed wordt zelfs niet eens expliciet afgekeurd. Een geweldige vondst is de afwezigheid (in beeld) van het publiek, de lage cameravoering en het aangezette geluid, waardoor je het gevoel hebt dat je daar bent, in die arena.

Nogmaals, het is geen prettige ervaring, maar dat de film dit zo tastbaar oproept, vind ik razend knap. Regisseur Albert Serra brengt het allemaal zo zintuiglijk en dichtbij dat je wel moet voelen. Daarnaast weet de regisseur het voor elkaar te krijgen dat de mannen zich helemaal bloot geven, waardoor je hun sadistische en machistische, maar zeker ook eenzame kant ziet.

Tot slot, de film zit ook vol schoonheid; van de zeer uitvoerige en protserige aankleding van de matador tot de absurde doodsdans in de arena.’