Roya, een vluchtelinge uit Iran, staat op het punt teruggestuurd te worden naar haar land. In wanhoop wendt ze zich tot een vrouw waarvan ze hoorde dat ze vluchtelingen helpt. Maar haar deur is gesloten. Daarachter een man, met zijn eigen wanhoop om mee om te gaan. Een poëtische meditatie over vluchteling zijn in Nederland, en over hoop die je op je vlucht draagt.

Roya is een afgewezen asielzoeker uit Iran. Om te voorkomen dat ze wordt teruggestuurd naar een uitzichtloze toekomst in Iran, wendt ze zich tot Nassim, een vrouw waarvan ze hoorde dat zij vluchtelingen helpt. Maar op het adres van Nassim blijft de deur gesloten. Achter de deur staat een man, ook afkomstig uit Iran. Hij beweert de broer van Nassim te zijn. Door de gesloten deur ontwikkelt zich een gesprek…

‘Ik zit opgesloten,’ zegt de man tegen Roya. Langzaam komt Roya erachter wat hij precies bedoelt, net zoals hij steeds meer over haar komt te weten. Wat begint als een gesprek over de schoonheid en moeilijkheden van de Nederlandse taal, verandert in een poëtisch verbaal spel van aantrekken en afstoten. Ze praten over dromen, over vrijheid en over herinneringen die te pijnlijk zijn om mee om te gaan.