Florence houdt van David, maar dat is helaas niet wederzijds. David koppelt haar liever aan zijn vriend Christian. Dit wil hij haar vertellen tijdens hun lunchafspraak, maar Florence zegt dat ze haar vader Guillaume meebrengt. Als de vier op weg zijn naar het restaurant, vallen de acteurs die hen spelen steeds uit hun rol. De acteur die Christian speelt lijkt niet in staat om zijn tekst te zeggen zonder een onsmakelijke opmerking te maken over de ‘cultuuroorlogen’, terwijl de veteraan die Guillaume speelt het gebrek aan goede hedendaagse films beklaagt.

De kitscherige, zoete muziek verraadt de speelsheid van Quentin Dupieux, terwijl de tocht naar het restaurant langs een verlaten weg een duidelijke knipoog is naar Luis Buñuel’s The Discreet Charm of the Bourgeoisie (1972). Maar in tegenstelling tot die satire op de kerk en de middenklasse, is Dupieux’ absurdistische oog gericht op fictieve filmische constructies, waarbij de vierde muur wordt doorbroken met de hulp van een cast, die duidelijk geniet van de baldadigheid van de hele onderneming.