17 juli 2014 staat te boek als een van de zwartste dagen in de luchtvaartgeschiedenis. Die donderdag werd Malaysia Airlines Flight 17 (MH17), die van Amsterdam naar Kuala Lumpur vloog, boven het oosten van Oekraïne, uit de lucht geschoten door pro-Russische separatisten. Niemand van de 298 inzittenden overleefde de crash. 17 juli 2014 is tevens de dag waarop Klondike begint. Deze Oekraïense film van Maryna Er Gorbach toont een huiveringwekkende realiteit en laat de kijker min of meer uitgeteld achter.

Op het land bij de boerderij van Irka en Tolik ligt een brokstuk van het vliegtuig. Bovendien heeft een slecht gerichte raket van de separatisten een groot gat in hun huis geslagen. Vluchten zo lang het nog kan, zou je denken. Toch niet, juist vanwege de noodlottige gebeurtenissen wil de hoogzwangere Irka in de woning blijven. Haar licht ontvlambare echtgenoot vindt echter dat een vrouw in haar toestand zo snel mogelijk uit het oorlogsgebied moet vertrekken. De boodschap van de film zit heel knap in het allerlaatste shot van de film verstopt.

Klondike toont de oorlog van binnenuit. Gorbach houdt zich ver van de pseudo-documentairestijl die films gesitueerd in een oorlogsgebied soms kenmerken. Ze kiest voor een radicaal tegengestelde aanpak: amper close-ups of lang aangehouden shots en camerabewegingen die altijd vloeiend zijn. Hoewel Klondike in januari 2022 klaar was, net twee maanden vóór de Russische invasie in Oekraïne in maart van dat jaar, heeft de film niets aan betekenis verloren. Het gaat in Klondike niet om de oorlogsvoering zelf, maar om de impact ervan op burgers die plots in een gevarenzone wonen. Dat leidt soms tot absurde situaties. Gorbach laat dat absurdisme haar film binnensluipen. Ze is zelfs niet vies van mild surrealisme. In beperkte doses weliswaar.