Blue Jean is het indrukwekkende, veelbekroonde speelfilmdebuut van de Britse regisseur en scenarioschrijver Georgia Oakley. De film laat zien dat er voor iedereen plaats is in de wereld. Ook als de samenleving obstakels opwerpt, kun je leren jezelf te zijn.

Jean (Rosy McEwen) is gymdocent op een middelbare school. Het is 1988 en de regering van Thatcher neemt een wet aan, die de promotie van homoseksualiteit verbiedt (Clause 28). Op school is Jean niet open over haar seksualiteit. Zo ver is ze zelf nog niet, maar deze nieuwe wet maakt het nu ook onmogelijk. Door de komst van een nieuwe leerlinge wordt Jean uiteindelijk toch gedwongen keuzes te maken.

Blue Jean werd geselecteerd voor het Giornate degli Autori-programma van het Filmfestival van Venetië, waar het bekroond werd met de Publieksprijs. De film won vier British Independent Film Awards, waaronder die voor de Beste Hoofdrol en Beste Debuterend Scenarioschrijver.

De op 16mm gedraaide film vol fraaie, diepe, levendige blauwtinten is geen typische terug-naar-de-jaren-80-film, maar voelt eerder als een vergeten, realistisch toneelstuk uit die tijd. Met de ingetogen en zelfverzekerde esthetiek van queerklassiekers van bijvoorbeeld Donna Deitch en Chantal Akerman, en het authentieke acteerwerk van hoofdrolspeler Rosy McEwen is Blue Jean een intieme, onopgesmukte karakterstudie die speelt in een tijd van geïnstitutionaliseerde stigmatisering. Ook nu nog uiterst relevant.