Deze film is onderdeel van ons jubileumprogramma ’50 jaar Focus in 50 films’, waarvoor vrienden en bekenden van Focus de selectie mochten maken. Strictly Ballroom is de favoriet van Adriaan Luteijn, Artistiek Initiator Interactie & Inclusie Introdans. Op zaterdag 1 juni geeft hij een inleiding bij de film.

In Strictly Ballroom droomt een getalenteerde jonge ballroomdanser (Mercurio) van roem en succes, maar dan wel op zijn eigen manier: hij is eigenzinnig, pakt met danspassen van eigen makelij uit en kiest een onaanvaardbare danspartner (Morice), het lelijke eendje en de pispaal van de dansschool.

Levendig, kleur- en fantasierijk spektakel, waarin hartstocht, ontgoocheling, romantiek, kleingeestigheid en dromen herinneren aan de Hollywood-dansklassiekers uit de periode 1940-50. Het scenario is van debuterend regisseur Luhrmann en Craig Pearce. De film kreeg op het Filmfestival van Cannes 1992 de Prix de la Jeunesse.

De keuze van… Adriaan Luteijn

‘Strictly Ballroom is een heerlijke feelgood movie in een typisch Australische stijl. Het was in die tijd een verfrissend antwoord op de usual Hollywoodbrei . Het was Engels, maar zonder de Britse onderkoeldheid en Amerikaanse geliktheid. Met grote theatraliteit, parodie, (soms lelijke) uitvergroting, humor, maar ergens ook down to earth verhalen brachten Australische films als Strictly, Muriels wedding and Priscilla The Queen of the Desert iets anders in de bioscoop. Ik vond het heerlijk. Ik kijk deze films nog wel eens terug en ondanks dat ze meer dan 30 jaar oud zijn, blijven ze leuk. Dat komt omdat er vaart in zit en de Australiers er blijkbaar van houden om veel te vertellen. More is more, en dat geldt ook voor deze film.

In het begin van Strictly Ballroom zit je te smullen van alle ballroom-dans karikaturen. Daarna word je langzaam door Baz Luhrman (die nog heel beroemd zou gaan worden hierna met o.a. Moulin Rouge, Romeo and Juliet, Elvis en The Great Gatsby) in een verhaal gezogen waarin sociale underdogs gaan winnen en rigide conformisten losers zijn. Je vraagt je continu af hoe hij die geweldige uitvergrote types actrices en acteurs bij elkaar heeft gevonden. Ze beheersen allemaal de parodie en het naturel.

De dans is niet echt heel geweldig, maar het respect ervoor des te meer en de sfeer in de Australische ballroomscene heerlijk theatraal gefilmd. De scene met de slide van Scott Hastings op zijn knieen over de dansvloer werd iconisch. Heb hem zelf ook geprobeerd, met schaafwonden als gevolg.’