Deze film is onderdeel van ons jubileumprogramma ’50 jaar Focus in 50 films’, waarvoor vrienden en bekenden van Focus de selectie mochten maken. Nuovo Cinema Paradiso is de favoriet van Charlie Cappetti, Facilitair Manager bij Focus. Op maandag 29 april leidt hij de film zelf in.

Nuovo Cinema Paradiso is een warmbloedige, lyrische ode aan de cinema. Een Oscar en de Juryprijs van Cannes waren slechts twee van de vele onderscheidingen die deze semi-autobiografische film van Guiseppe Tornatore kreeg.

Salvatore di Silva is een succesvolle regisseur die woont en werkt in Rome. Op een dag krijgt hij telefoon van zijn moeder in Sicilië met het bericht dat Alfredo is gestorven. Alfredo was de projecteur van de oude Cinema Paradiso, het plaatselijke filmzaaltje waar zowat alle dorpsbewoners elke zondag binnenvielen voor hun wekelijkse portie escapisme. In lange flashbacks zien we Salvatore als jongetje van een jaar of zes kennismaken met Alfredo, in wie hij een soort vader ziet. De oude man leert hem de geheimen van het film projecteren. Terwijl op het scherm het ene melodrama na de andere thriller zich ontwikkelt, worden ze steeds betere vrienden.

Tornatore maakte een nostalgische, cinefiele terugblik op de tijd dat films, op groot doek vertoond, een venster op de wereld vormden voor een breed, volks en luidruchtig publiek.

De keuze van… Charlie Cappetti

‘Op een van de mooiste openlucht filmvoorzieningen zag ik in de zomer van 1989 op een zwoele avond tijdens het filmfestival van Locarno Nuovo Cinema Paradiso. Gepresenteerd door regisseur Giuseppe Tornatore zelf op de Piazza Grande met 6000 filmliefhebbers, die net als de bioscoopbezoekers in de film enorm meeleefden met de emoties die van het witte doek afknalden. Een flashback vertelling van Salvatore die mijmert over zijn jeugd, zijn liefdes en en passant de filmgeschiedenis, aanvankelijk streng gecensureerd door de dorpspastoor die alle kusscènes liet verwijderen maar die in de finale allemaal terugkomen. Dit alles overgoten met een van de mooiste soundtracks van Ennio Morricone maakt deze film tot een nostalgische trip naar het onvolprezen cinemaverleden. Ook voor mij na bijna 40 jaar filmhuis geschiedenis een heerlijke memory lane. De openluchtvoorstellingen in Locarno vormden voor mij de motivatie om in onze nieuwbouw zaal 6 te bouwen, niet voor 6000 maar 60 bezoekers, op een bescheiden schaal maar met dezelfde impact tijdens mooie zomeravonden.’